8 πρακτικοί λόγοι για να τρέχετε με παρέα
Μερικά από τα πιο ωραία χιλιόμετρα του τρεξίματος είναι αυτά που γίνονται με παρέα κάποιον ή κάποιους φίλους. Ας μην ξεχνάμε πως η προπόνηση πρέπει να είναι και μια βόλτα που ευχαριστιόμαστε. Και βεβαίως κάθε βόλτα είναι προτιμότερη με παρέα. Εκτός από τις όμορφες στιγμές που προσφέρει η παρέα υπάρχουν όμως και πρακτικοί λόγοι που είναι προτιμότερο να προπονείστε με παρέα, παρά μόνοι σας. Ας δούμε οχτώ από αυτούς:
1. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια καλή συζήτηση προκείμενου να περάσει η ώρα και τα χιλιόμετρα χωρίς να το καταλάβετε.
2. Ο φίλος σας μπορεί να αποδεχτεί πολύ καλός εξωτερικός παρατηρητής και να σας βοηθήσει να βελτιώσετε τεχνικά το τρέξιμο σας. Απλώς ζητείστε του να σας παρατηρήσει και να σας πει την άποψη του για το στυλ σας.
3. Είστε πιο ασφαλής. Ειδικά ας είστε γυναίκα και τρέχετε βραδινές ώρες, έχετε πολύ λιγότερες πιθανότητες να έχετε προβλήματα αν είστε με παρέα.
4. Βοήθεια στον ρυθμό. Αν έχετε μια δύσκολη προπόνηση κανονίστε την με κάποιον γρήγορο που μπορεί να σας «τρέξει» δυνατά. Αν από την άλλη θέλετε να χαλαρώσετε, κανονίστε προπόνηση με κάποιον που συνηθίζει να τρέχει πολύ αργά και δεν μετατρέπει τις προπονήσεις σε αγώνες.
5. Αν βαριέστε ή δεν έχετε όρεξη για προπόνηση, η παρέα είναι βέβαιο πως θα σας ξεσηκώσει και δεν θα χάσετε την προπόνηση. Ακόμα κι αν η μέρα έχει πάει στραβά θα έχετε κάποιον να πείτε τον πόνο σας.
6. Αν συνηθίζετε να κάνετε «κοπάνες» από την προπόνηση χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος φροντίσετε να κανονίζεται από πριν με κάποιον. Αν έχετε ήδη κανονίσει ραντεβού για προπόνηση δεν θα μπορείτε να απογοητεύσετε τον/την φιλο/η σας και να μην εμφανιστείτε.
7. Η παρέα πολλές φορές έχει να προσφέρει πολλές εναλλακτικές διαδρομές που θα βάλουν ποικιλία στο τρέξιμο σας.
8. Χρησιμοποιούνται και σαν ξυπνητήρια! Αν θέλετε να προετοιμαστείτε σωστά για έναν Μαραθώνιο και πρέπει να κάνετε και μερικές προπονήσεις το πρωί, κανονίστε τις παρέα με ένα πρωινό τύπο που εκτός των άλλο θα φροντίσει να σας ξυπνήσει το πρωί, ελπίζουμε με το μαλακό όμως…
Χαίρε κόσμε!
Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!
Ανηφόρα: ο καλύτερος φίλος του δρομέα
Οι σφυγμοί αυξάνονται, η ανάσα ακολουθεί ξέφρενους ρυθμούς και η καρδιά σε λίγο θα πεταχτεί έξω. Τα πόδια έχουν «κοπεί» και νιώθω τόσο σφιχτός που σε κάθε βήμα βάζω όλες μου τις δυνάμεις. Πότε θα τελειώσει και αυτή η ανηφόρα;
Αυτήν την αίσθηση έχουν νιώσει όλοι όσοι έχουν τρέξει σε απότομες ή παρατεταμένες ανηφόρες τόσο σε προπόνηση αλλά πολύ περισσότερο σε αγώνες. Τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Αν όμως έχουμε κάνει τη σωστή προετοιμασία, τότε το αποτέλεσμα θα είναι η κάθε ανηφόρα να μην καταλήγει σε Γολγοθά αλλά με σιγουριά και αυτοπεποίθηση να την παλεύουμε ως το τέλος καταλήγοντας νικητές στην κορυφή.
Και είναι αλήθεια ότι στην κορυφή της ανηφόρας η ικανοποίηση εξαφανίζει σχεδόν αμέσως την κούραση.
Η προπόνηση σε ανηφόρα χρησιμοποιείται από το σύνολο σχεδόν των δρομέων κάθε επιπέδου βοηθώντας αποτελεσματικά στη βελτίωση της απόδοσης. Τελικά, η ανηφόρα ίσως να μην είναι ο χειρότερος εχθρός του δρομέα αλλά μπορεί να γίνει ο καλύτερος του φίλος.
Παρακάτω ακολουθούν οι απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα σχετικά με την προπόνηση σε ανηφόρα.
Γιατί να επιλέξω την ανηφόρα ως είδος προπόνησης;
Μια σωστά δομημένη προπόνηση ανηφόρας, συνδυάζει τα οφέλη της προπόνησης με βάρη, με αυτά της βελτίωσης της αερόβιας και αναερόβιας ικανότητας του αθλητή. Επομένως, η προπόνηση στην ανηφόρα συντελεί:
– Στη βελτίωση της μέγιστης δύναμης και της ελαστικότητας των μυών.
– Στη βελτίωση του μήκους και της συχνότητας του διασκελισμού και στη διαμόρφωση ιδανικής σχέσης μεταξύ τους.
– Στην αύξηση της αποτελεσματικότητας των δυνάμεων προώθησης.
– Στη βελτίωση της ισορροπίας του σώματος.
– Στη βελτίωση του ρυθμού συχνότητας των κυκλικών κινήσεων των χεριών και των ποδιών μπροστά και πίσω από τον κορμό.
– Στη βελτίωση της αερόβιας και της αναερόβιας ικανότητας του δρομέα.
– Στην ευκολότερη προσαρμογή του αθλητή στις απαιτητικές συνθήκες ενός αγώνα, εφόσον θα έχει εξασκηθεί σε αυτές με την ιδιαίτερα απαιτητική σε δυνάμεις προπόνηση ανηφόρας.
Ποια είναι η σωστή τεχνική με την οποία θα πρέπει να τρέχω στην ανηφόρα;
Βασική αρχή αποτελεί η διατήρηση ενός έντονα «ρυθμικού» τρεξίματος, με συντονισμένες κυκλικές κινήσεις των χεριών και των ποδιών, καθώς και η διατήρηση της ισορροπίας του σώματος σε όλη τη διάρκεια της ανηφόρας.
Ιδιαίτερη έμφαση θα πρέπει να δίνεται στην έντονη ανύψωση των γονάτων και των μηρών προς τα επάνω και μπρος, καθώς και στη δυναμική αιώρηση (έντονη κίνηση) των χεριών μπροστά και πίσω από τον κορμό, με λυγισμένους τους αγκώνες, σε ορθή γωνία, ενώ οι ώμοι θα πρέπει να παραμένουν σχεδόν ακίνητοι.
Το κεφάλι θα πρέπει να βρίσκεται στη φυσική του θέση και το βλέμμα να εστιάζει σε κάποιο μακρινό σημείο. Ο κορμός θα πρέπει να έχει ελαφριά κλίση προς τα εμπρός, ενώ οι μύες του λαιμού και των χεριών θα πρέπει να διατηρούνται χαλαροί, στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
Μείζονος σημασίας είναι και η ενεργητική, αλλά ελαστική, τοποθέτηση του ποδιού που αναλαμβάνει την μπροστινή στήριξη της ώθησης, κατά το διασκελισμό του αθλητή, με το μπροστινό «στρογγυλό» μέρος του πέλματος να εφάπτεται με το έδαφος. Παράλληλα, το πίσω πόδι θα πρέπει να διατηρείται τεντωμένο, με ολοκληρωμένη έκταση των αρθρώσεών του, συντελώντας στην αύξηση των δυνάμεων επιτάχυνσης της ώθησης. Τέλος, τα δυο βασικά σημεία τα οποία θα πρέπει να διέπουν κάθε ανάλογη προσπάθεια άθλησης σε ανηφόρα είναι αφενός η διατήρηση ενός διαρκούς, σταθερού ρυθμού σε όλη τη διάρκεια της απόστασης και αφετέρου η αποφυγή της απόλυτης έντασης στο τρέξιμο, καθώς η έμφαση στην ορθή τεχνική, όπως αυτή περιγράφηκε παραπάνω, είναι ιδιαίτερα σημαντική στην ανηφορική προπόνηση.
Πότε μπορεί η προπόνηση σε ανηφόρα να συμπεριληφθεί στο προπονητικό μου πρόγραμμα και με τι συχνότητα;
Σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική, οι ανηφόρες εντάσσονται στο γενικό προπονητικό πρόγραμμα μια φορά την εβδομάδα, καθώς τέτοια προπόνηση είναι ιδιαίτερα απαιτητική για τον αθλητή. Κατ’ εξαίρεση, οι ανηφόρες μπορεί να προγραμματιστούν για δύο φορές την εβδομάδα, μόνον όμως με στόχο τη βελτίωση της ταχύτητας και της ισχύος του αθλούμενου.
Στην περίπτωση που ο αθλητής στοχεύει να τρέξει σε κούρσες ανώμαλου δρόμου, κατά τη διάρκεια της χειμερινής περιόδου, ενδείκνυται η προπόνηση σε έδαφος με έντονες κλίσεις, έως δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα, όχι όμως σε συνεχόμενες ημέρες. Άλλωστε ενδείκνυται, όταν ο αθλητής εκτελεί διαλειμματική προπόνηση με ανηφόρες, να μεσολαβούν 48 ώρες μέχρι την επόμενη δύσκολη προπόνηση. Σε κάθε περίπτωση μετά από έντονη προπόνηση, το τρέξιμο αποκατάστασης, δηλαδή χαμηλής έντασης, θα πρέπει να γίνεται σε επίπεδη επιφάνεια.
Τι διάρκεια θα πρέπει να έχουν και σε τι κλίση εδάφους θα πρέπει να εκτελούνται οι ανηφόρες;
– Ανηφόρες μικρής διάρκειας
Οι ανηφόρες μικρής διάρκειας δε διαρκούν περισσότερο από 30 δευτερόλεπτα και η κλίση του εδάφους κυμαίνεται μεταξύ 5 και 15%. Η ενέργεια που απαιτείται προέρχεται από καθαρά αναερόβιες διαδικασίες και ως εκ τούτου το διάλειμμα που μεσολαβεί μεταξύ τους μπορεί να είναι μεγάλο και να αφορά την επιστροφή στο σημείο εκκίνησης με περπάτημα ή χαλαρό τρέξιμο, διάρκειας 1 έως 2 λεπτών.
Η ένταση εκτέλεσης της ανηφόρας εξαρτάται από τη φυσική κατάσταση του αθλητή και το σκοπό για τον οποίο επιλέγεται τέτοια προπόνηση. Ένας δρομέας ταχύτητας, που έχει ως στόχο τη μυϊκή ενδυνάμωση, μπορεί να κάνει αρκετές επαναλήψεις μικρής διάρκειας, σε έδαφος με απότομη κλίση, ενώ ένας αθλητής αποστάσεων, που επιδιώκει να βελτιώσει την ταχύτητά του, μπορεί να επιλέξει περισσότερες επαναλήψεις μεγαλύτερης διάρκειας.
– Ανηφόρες μέσης διάρκειας
Οι ανηφόρες μέσης διάρκειας διαρκούν από 30 έως 90 δευτερόλεπτα και η κλίση του εδάφους κυμαίνεται μεταξύ 5 και 10%. Αυτή η κατηγορία προπόνησης ενδείκνυται για αθλητές μεσαίων αποστάσεων. Η ενέργεια που απαιτείται προέρχεται από το συνδυασμό αερόβιων και αναερόβιων διαδικασιών, με έντονη τη συγκέντρωση του γαλακτικού στα τελευταία μέτρα της ανηφόρας.
Παρά το γεγονός ότι τέτοια προπόνηση είναι συνήθως έντονη, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να διατηρείται η κατάλληλη τεχνική. Το να ανεβαίνει κανείς την ανηφόρα με μικρό διασκελισμό και εμπρόσθια κλίση του σώματος ίσως είναι καλή τακτική για έναν αγώνα, αλλά στη διάρκεια της προπόνησης θα πρέπει να δοθεί έμφαση σε συγκεκριμένες τεχνικές. Επομένως, είναι καλύτερο να ακολουθείται μεγαλύτερος διασκελισμός και ψηλότερη άρση των γονάτων, δηλαδή το σώμα να διατηρείται σε ευθεία θέση.
– Ανηφόρες μεγάλης διάρκειας
Οι ανηφόρες μεγάλης διάρκειας (90 δευτερόλεπτα έως πάνω από 3 λεπτά) αφορούν ενέργεια που προέρχεται από αερόβιες διαδικασίες, αλλά αν το τμήμα της ανηφόρας είναι ιδιαίτερα απότομο και το τρέξιμο έντονο, παρατηρείται συγκέντρωση γαλακτικού, καθώς και μυϊκή κόπωση στα πόδια. Εντούτοις, ο βασικός παράγοντας που θα περιορίσει την έκταση της προπόνησης είναι το καρδιοαναπνευστικό σύστημα του αθλητή.
Καθώς οι ανηφόρες μεγάλης διάρκειας είναι αερόβιες, ο αθλητής δε θα δίνει τόση ένταση όσο στις ανηφόρες μικρής διάρκειας, επομένως αυτές δεν ενδείκνυνται για δρομείς μεσαίων αποστάσεων. Είναι όμως ιδιαίτερα ωφέλιμες για δρομείς μεγάλων αποστάσεων και ανωμάλου δρόμου.
– Μικτή ανηφορική προπόνηση
Το όφελος της μικτής ανηφορικής προπόνησης είναι, ότι μπορεί να προσαρμοστεί με το έδαφος στο οποίο τρέχει ο αθλητής και, επομένως, να είναι ενδιαφέρουσα και γεμάτη εναλλαγές. Αν ο αθλητής κάνει προπόνηση fartlek περιμετρικά μιας ανηφορικής έκτασης, θα μπορούν να προσαρμοστούν στο πρόγραμμά του διαφορετικές εναλλακτικές. Δύο είναι τα βασικά πλεονεκτήματα που παρουσιάζει η μικτή ανηφορική προπόνηση:
1. Προσομοίωση με τον αγώνα: είναι πολύ καλή παράμετρος η προπόνηση σε συνθήκες που πιθανώς θα συναντήσει ο αθλητής στον αγώνα, όπως π.χ. το να προπονείται στην υπερπήδηση εμποδίων τρέχοντας έντονα στην κορυφή της ανηφόρας και να κρατάει το ρυθμό, αντί να τον μειώνει, όπως κάνουν πολλοί δρομείς.
2. Κατηφορικό τρέξιμο: αυτό συχνά προκαλεί τραυματισμούς και καταπόνηση. Δεν ενδείκνυται το επαναλαμβανόμενο κατηφορικό τρέξιμο, αλλά θα πρέπει ο αθλητής να εξασκηθεί στο να βρει τον πιο χαλαρό τρόπο να κατεβαίνει ένα δρόμο με κλίση, χωρίς να καταπονείται.
Η μικτή ανηφορική προπόνηση μπορεί επίσης να αξιοποιηθεί για τη βελτίωση της οικονομίας του τρεξίματος και τη βελτίωση της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VO2 max) του αθλητή. Για να το επιτύχει αυτό, θα πρέπει να επιλέξει μια επίπεδου εδάφους ανηφορική διαδρομή 10 με 12 χλμ. ή μια κυκλική μήκους 1 ή 2 χλμ., να ξεκινήσει το πρόγραμμα κάνοντας jogging σε χαμηλούς ρυθμούς και βαθμιαία να αυξάνει την ένταση, καθώς ανεβαίνει την ανηφόρα. Το ζητούμενο δεν είναι να ανέβει και να κατέβει απλά μια απόσταση με κλίση, αλλά να βρει ένα σημείο, όπου θα μπορεί εναλλασσόμενα να τρέχει ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας. Βέβαια δεν είναι εύκολο να βρει κανείς απόσταση μεγαλύτερη των 10 χλμ. με ικανοποιητικό έδαφος, οπότε η χρήση μικρότερων διαδρομών είναι πιο πιθανή, στην οποία ο δρομέας θα πηγαίνει πάνω και κάτω ή κυκλικά, με στόχο το τρέξιμο σε έδαφος χωρίς κλίσεις να μην αποτελεί περισσότερο από 25% της προπόνησης (π.χ. 3 χλμ. στα 12).
Σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της προπόνησης, η καρδιακή συχνότητα του αθλητή θα πρέπει να αγγίζει το 85% του μέγιστου (85% του μέγιστου παλμού ισοδυναμεί με 76% VO2 max). Ο αθλητής όμως δε θα πρέπει να τρέξει τις ανηφόρες στο πρώτο τμήμα της προπόνησης, γιατί αυτό ίσως τον εμποδίσει να ολοκληρώσει τα υπόλοιπα χιλιόμετρα, καθώς ο σκοπός είναι το συνεχές τρέξιμο, σε έντονο ρυθμό, αλλά όχι με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα. Δε θα πρέπει ο αθλητής να νιώθει ότι λαμβάνει μέρος σε αγώνα, αλλά ότι τρέχει ελαφρώς αργότερα από το κατώφλι του γαλακτικού, ακόμα και αν ο πραγματικός ρυθμός είναι ακόμα χαμηλότερος από αυτό. Εναλλακτικά, ο αθλητής μπορεί να χρησιμοποιήσει την καρδιακή συχνότητα, που θα πρέπει να κυμαίνεται περίπου στο 85% του μέγιστου σε τουλάχιστον τα δύο τρίτα της προπόνησης. Μια διαδρομή 10 με 12 χλμ. με αυτό το ρυθμό είναι αρκετή για μια πολύ καλή προπόνηση, αλλά μπορεί και να επεκταθεί όσο θέλει ο αθλητής με μερικά ανηφορικά, αλλά ευκολότερα χιλιόμετρα. Αν ο αθλητής προγραμματίσει μια μικτή ανηφορική προπόνηση μια φορά την εβδομάδα σε προπόνηση 16 ή 20 χλμ., θα εκπλαγεί από τη βελτίωση των ικανοτήτων του. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οι κορυφαίοι Κενυάτες μαραθωνοδρόμοι περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους μεγάλες αποστάσεις έως και 35 χλμ. με σημαντικές υψομετρικές διαφορές που φτάνουν και τα 1000 μ. Επίσης, το καθημερινό τους πρόγραμμα περιλαμβάνει τουλάχιστον 1 ώρα τρέξιμο με αυξανόμενο ρυθμό σε διαδρομές που έχουν σημαντικές κλίσεις.
Πότε θα πρέπει να αποφεύγονται οι ανηφόρες στην προπόνηση;
– Στην αρχή του προπονητικού κύκλου
Πριν ο αθλητής ξεκινήσει την προπόνηση με ανηφόρες, θα πρέπει να αφιερώσει χρόνο στη βελτίωση της αερόβιας ικανότητάς του και στη μυϊκή του ενδυνάμωση.
– Στα τελευταία στάδια του προπονητικού κύκλου και κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου
Η προπόνηση ανηφόρας μπορεί να αφαιρέσει τη «φρεσκάδα» των ποδιών του αθλητή για μερικές ημέρες, η οποία του είναι απαραίτητη πριν από κάθε σημαντικό αγώνα. Ως εκ τούτου, καλό είναι να αποφεύγονται οι ανηφόρες, μία έως δύο εβδομάδες πριν τη διεξαγωγή ενός αγώνα.
– Κατά τη διάρκεια τραυματισμού του αθλητή ή αμέσως μετά από αυτόν
Η προπόνηση ανηφόρας είναι, όπως είπαμε, ιδιαίτερης καταπόνησης για τα πόδια του αθλητή. Γι’ αυτό το λόγο, θα πρέπει να αποφεύγεται κατά τη διάρκεια κάποιου τραυματισμού ή στο διάστημα που ακολουθεί.
Με ποιον τρόπο θα γυμναστώ αποτελεσματικά αποφεύγοντας τον τραυματισμό;
Όπως προαναφέρθηκε, οι ανηφόρες είναι ιδιαίτερα επίπονες για τα άκρα του αθλητή, κυρίως για τους αχίλλειους και τους γαστροκνήμιους. Επομένως, το πρόγραμμα θα πρέπει να καταρτιστεί με ιδιαίτερη προσοχή και να βασίζεται στην προοδευτικότητα, δίνοντας στους μυς τη δυνατότητα να προσαρμοστούν στις καινούριες απαιτήσεις, γεγονός που θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα από τους τένοντες.
Πριν από κάθε τέτοια προπόνηση, θα πρέπει να γίνεται πολύ καλή προθέρμανση και διατάσεις στους μύες που πρόκειται να συμμετάσχουν στην άσκηση, δηλαδή τους αχίλλειους, τους γαστροκνήμιους, τους δικέφαλους και τους γλουτούς.
Ενδεικτικά, η πρώτη προπόνηση μπορεί να περιλαμβάνει 10 x 100μ., με βηματισμό στην επιστροφή. Η ένταση θα πρέπει να παραμένει στα επίπεδα εκείνα που μας επιτρέπουν να διατηρούμε τη σωστή τεχνική, σε όλη τη διάρκεια της άσκησης και δε θα πρέπει να υπερβαίνει το 80% της μέγιστης προσπάθειας.
Η δεύτερη προπόνηση μπορεί να περιλαμβάνει 8 x 200μ., με ελαφρύ τρέξιμο στην επιστροφή, η τρίτη 6 x 300μ. και η τέταρτη 5 x 400μ. Στο τέλος κάθε προσπάθειας και στην κορυφή της ανηφόρας, ο αθλητής θα πρέπει να προσπαθεί να επιταχύνει το ρυθμό για μερικά μέτρα, καθώς η κλίση μειώνεται.
Όσο ο αθλητής συνηθίζει την προπόνηση σε ανηφόρα, μπορεί να αυξήσει την ποσότητα των επαναλήψεων, καθώς και την ταχύτητα εκτέλεσης. Θα πρέπει να προσπαθεί να τρέχει τις ανηφόρες στο ρυθμό του αγώνα ή λίγο πιο γρήγορα από αυτόν, ποτέ όμως με το μέγιστο της προσπάθειας.
Μετά από μια τέτοια προπόνηση, καλό είναι, αφού ο αθλητής τρέξει 10 λεπτά, να κάνει μερικές ευθείες και στη συνέχεια διατάσεις. Θα πρέπει πάντοτε να έχει ο αθλητής στο μυαλό του, ότι οι ανηφόρες θα πρέπει να ποικίλουν και όχι να ειδικευθεί σε μια συγκεκριμένη κλίση, γιατί μπορεί να μην ταυτίζεται με αυτή που θα συναντήσει στον αγώνα!
Τι τρέχει με το σίδηρο;
Πιθανώς δεν υπάρχει δρομέας, ο οποίος να μην έχει ταλαιπωρηθεί από κάποιο πρόβλημα αναιμίας κατά τη διάρκεια της αθλητικής του σταδιοδρομίας. Η λεγόμενη «αναιμία των δρομέων» έχει αποτελέσει αντικείμενο έρευνας και συζητήσεων αρκετά ευρύ. Υπάρχει όμως λύση;
Ο σίδηρος είναι ένα απαραίτητο στοιχείο του οργανισμού του ανθρώπου και χρειάζεται για κυρίως δράσεις:
1) δημιουργία της αιμοσφαιρίνης, η οποία δεσμεύει το οξυγόνο μεταφέροντάς το από τους πνεύμονες στους μυς,
2) δημιουργία της μυοσφαιρίνης, η οποία αποθηκεύει και μεταφέρει το οξυγόνο μέσα στο μυϊκό κύτταρο και
3) δημιουργία μιας ομάδας ενζύμων γνωστών σαν κυτοχρώματα, τα οποία βρίσκονται στα μιτοχόνδρια και τα οποία είναι απαραίτητα για τη δημιουργία ATP.
Τα συνολικά αποθέματα του σιδήρου στο σώμα είναι 4 gr από τα οποία τα 2,7 gr βρίσκονται στην αιμοσφαιρίνη, 1 gr στη φεριτίνη, η οποία αποθηκεύει το σίδηρο και 0,3 gr στη μυοσφαιρίνη και τα μιτοχονδριακά ένζυμα. Στο 1 gr της φεριτίνης περιλαμβάνεται και κάποιο μέρος που αποθηκεύεται σαν αιμοσιδηρίνη στο ήπαρ ή στο μυελό των οστών.
Εάν σε κάποιον αθλητή εμφανίζεται έλλειψη σιδήρου, αυτή θα εμφανιστεί σαν πτώση της τιμής της φεριτίνης που αποτυπώνει τα αποθέματα του σιδήρου. Η πτώση της τιμής της αιμοσφαιρίνης είναι το τελικό συμβάν, το οποίο και έρχεται αρκετά αργότερα και υποδηλώνει συχνά και αναιμία. Επομένως, εάν αξιολογούμε την αιμοσφαιρίνη για να αξιολογήσουμε το σίδηρο, μάλλον θα οδηγηθούμε σε εσφαλμένα συμπεράσματα γιατί η τιμή της αιμοσφαιρίνης επηρεάζεται τελευταία.
Επειδή ο σίδηρος σε ένα ποσοστό σημαντικό χάνεται από τον οργανισμό των δρομέων εξ αιτίας της καταπόνησης, θα πρέπει να αναπληρώνεται σε καθημερινή βάση. Μια συνήθης ποσότητα είναι 1-2 χιλ. του gr (mg). Όμως, ο σίδηρος από του στόματος απορροφάται σε ένα ποσοστό 10%. Άρα χρειάζονται για ημερήσια πρόσληψη 10-20 mg . Συνήθως η δίαιτα, μας παρέχει 6 mg σιδήρου ανά 1000 θερμίδες. Επομένως μια δίαιτα 3000 θερμίδων μας δίνει 18 mg σιδήρου. Αυτό φαίνεται ικανοποιητικό αλλά τελικά φαίνεται ότι δεν είναι γι’ αυτό και συνηθίζεται οι δρομείς να παίρνουν συμπληρώματα σιδήρου. Αρκετοί δρομείς λαμβάνουν μέχρι και 100 mg ημερησίως. Αυτή η ποσότητα για μερικούς επιστήμονες θεωρείται μεγάλη. Όμως φαίνεται πως δεν είναι γιατί η μέτρηση της φεριτίνης, σε δρομείς που λαμβάνουν συμπληρώματα σιδήρου 100 mg ημερησίως για μεγάλα διαστήματα, δεν αυξάνεται σημαντικά.
Μια συνήθης πρακτική τα τελευταία χρόνια είναι η ενδοφλέβια χορήγηση σιδήρου. Η πρακτική αυτή παρόλο δημοφιλής είναι συχνά εσφαλμένη. Θα εξηγήσουμε το γιατί.
Φορτώνοντας τον οργανισμό με σίδηρο ενδοφλέβια, ουσιαστικά δεν κερδίζουμε τίποτα, απλά γιατί αυτή η ποσότητα δεν μπορεί να είναι λειτουργική. Η χρονική διάρκεια της αιμοποίησης κρατά 20 περίπου μέρες και είναι λάθος να πιστεύουμε ότι αν δώσουμε πολύ σίδηρο θα επιταχύνουμε τη διαδικασία της αιμοποίησης. Αυτό φαίνεται χαρακτηριστικά σε αθλητές που έλαβαν ενδοφλέβια μεγάλες ποσότητες σιδήρου. Η φεριτίνη τους αυξάνεται πολύ (πάνω από 1000) που δείχνει, ότι επειδή ο σίδηρος που υπάρχει είναι υπεραρκετός αποθηκεύεται και αυτό φαίνεται με την αύξηση της φεριτίνης. Επομένως, η ενδοφλέβια χορήγηση σιδήρου συνήθως είναι εσφαλμένη πρακτική και πολύ συχνά μπορεί να οδηγήσει σε επιπλοκές αρκετά επιζήμιες για την απόδοση του αθλούμενου.
Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου και οι αγώνες του Σ-Κ
Την Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου έγινε στις πλαγιές του Ολύμπου ο 24ος Ορειβατικός Μαραθώνιος. Ο αγώνας που είναι και ο παλαιότερος στο χώρο του ορεινού τρεξίματος στη χώρα μας έγινε κάτω από σχετικά δύσκολες συνθήκες καθώς το προηγούμενο βράδυ είχαν σημειωθεί έντονες βροχοπτώσεις που γέμισαν λάσπη και νερό τη διαδρομή ενώ σε ορισμένα σημεία η ορατότητα ήταν περιορισμένη λόγω ομίχλης.
Ευτυχώς όμως δε σημειώθηκαν ατυχήματα ενώ και οι διοργανωτές είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα τοποθετώντας επιπλέον σηματοδότηση σε όλη τη διαδρομή και πολλούς εθελοντές που βοηθούσαν τους δρομείς.
Συνολικά 263 δρομεις τερμάτισαν τον αγώνα με καλύτερο από όλους τον Γιάτσεκ Μπόκοτς που ήταν πρώτος όπως και πέρσι με χρόνο 4:06.45. Ο Μπόκοτς άφησε σχεδόν 19 λεπτά πίσω στη δεύτερη θέση το "δικό μας" Νίκο Κωστόπουλο που τερμάτισε σε 4:25.36 και τρίτο τον Γιάννη Παπαηλία με 4:27.
Στις γυναίκες, νικήτρια ήταν η Ναταλία Παπουνίδου με 5:19.26 με τη Ιρένα Μαλιμπόρσκα-Κυριακού να ακολουθεί με 5:29.48 και την Βίκυ Καρπούζα να είναι τρίτη με 5:34.18.
Ο αγώνας που διεξάγεται υπό την αιγίδα του Δήμου Λιτοχώρου και της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης ξεκίνησε το 1986 και τα τελευταία δύο χρόνια παρουσιάζει σημαντική βελτίωση στην οργάνωσή του.
Πλούσια αγωνιστική δράση το ερχόμενο Σαββατοκύριακο
Το ερχόμενο σαββατοκύριακο η αγωνιστική δράση συνεχίζεται και μάλιστα προσφέροντας επιλογές σε όλα τα γούστα αφού περιλαμβάνει αγώνες σε άσφαλτο, σε βουνό και τριάθλου ενώ φυσικά στο πρόγραμμα ξεχωρίζει το Bike and Run Festival στην "Τεχνόπολις" του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι).
Το Σάββατο η αυλαία ανοίγει στην Προσοτσάνη με τον ορεινό αγώνα τρεξίματος στα πλαίσια του 6ου Λαϊκού Αγώνα ορεινής ποδηλασίας και ορεινού τρεξίματος ενώ την Κυριακή στις 19 θα διεξαχθούν ο Ορεινός Μαραθώνιος της Οίτης, ο 4ος Γύρος Λίμνης Ιωαννίνωνκαι το Φθινοπωρινό Schiniathlon Multirama Challenge.
Ο Φειδιππιδειος Άθλος της Μαρίας Πολύζου
ΦΕΙΔΙΠΠΙΔΕΙΟΣ ΑΘΛΟΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΖΟΥ
ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥ ΔΡΟΜΟΥ
Την Δευτέρα 26/7/2010 ώρα 06:00 ξεκίνησε η Μαρία το μακρύ ταξίδι της από την Αθήνα στη Σπάρτη με επιστροφή πάλι στην Αθήνα, όπου θα διανυκτέρευε και την επομένη ημέρα θα προχωρούσε μέχρι τον Μαραθώνα όπου και θα τερμάτιζε στον Τύμβο.
Παρόντες κατά την εκκίνηση κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης: ο Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού κ Πα. Μπιτσαξής, ο Δήμαρχος Μαραθώνος κ Σπυρ. Ζαγάρης, ο πρέσβης της Ν. Αφρικής, οικογενειακώς, οι συναθλητές δρομείς: Κωνστ. Σάμιος, Γεώργ. Χατζηαγγέλου, Γεώργ. Μάλλιαρης, Κίρκη Κουβαρά, Δημ. Μαραγκός, κ.α. όπως και ορισμένοι φίλαθλοι.
Επίσης συνεργεία TV του SKY, του Αl Jazeera και φωτογράφοι.
Πλήρωμα στο τροχόσπιτο που θα υποστήριζε την Μαρία οι: Απόστολος Μαυρογιάννης (σύζυγος της Μαρίας) και Τάκης Σκουλής (πρώτος στην ιστορία Αναβιωτής του Φειδιππίδειου Άθλου το 1992) υπεύθυνος για τον όλο αγώνα της Μαρίας και μέντορας της.
Ο υποφαινόμενος που περιγράφω τον αγώνα-οδοιπορικό της Μαρίας Πολύζου, είμαι στην ευχάριστη θέση να το κάμω, για χάρη και ενημέρωση των συναθλητών μου, φίλων, φιλάθλων και αναγνωστών του αθλητικού περιοδικού ΔΡΟΜΕΑΣ, ιδιαίτερα δε, για τους αδελφούς-δρομείς της Ελληνικής Ομοσπονδίας Συλλόγων Λαϊκού Μαζικού Αθλητισμού και Υπεραποστάσεων.
Η Μαρία Πολύζου, πρωταθλήτρια μαραθωνοδρόμος, μέχρι τις ήμερες αυτές, δεν ανήκε στις τάξεις των δρομέων προϋποστάσεων, αλλά με το κατόρθωμα της αυτό, νομίζω ότι της ανήκει μια ξεχωριστή τιμητική θέση.
Κίνητρο για αυτό το εγχείρημα της ήταν το επετειακό έτος 2010, ακριβώς 2.500 χρόνια από το 490 π.χ. όταν έλαβε χώρα η κοσμοϊστορική Μάχη του Μαραθώνα.
Η Μαρία ουδέποτε είχε σκεφτεί να διεκδικήσει τίτλους και δάφνες στο χώρο των Υπεραποστάσεων και όσοι (αν υπήρξαν) την έκριναν αυστηρά και υποτιμητικά θα πρέπει πρώτα από όλα να σκεφτούν σε βάθος το κίνητρο αυτό που αναφέρω και το οποίο ένιωσα και εγώ προσωπικά σαν μαγνήτη που με καλούσε να επαναλάβω το χρέος για ένα προσκύνημα στην κλασσική υπεραπόσταση που δεν είναι άλλη από το Φειδιππίδειο Άθλο Αθήνα-Σπάρτη-Αθήνα που αναβίωσα πρώτος κάτω από πρωτόγονες συνθήκες το 1992 (Αύγουστος 24-27)
Ήταν αποκλειστικά της Μαρίας η απόφαση να τολμήσει και κανενός άλλου και είμαι ευτυχής γιατί ήμουνα ο πρώτος, στον όποιο η Μαρία εκμυστηρεύτηκε (με απόλυτη μυστικότητα για πολλούς και προφανείς λόγους) το μελλοντικό της τόλμημα. Ήταν φθινόπωρο του 2009.
Ωστόσο η αλήθεια, όπως εγώ την έζησα και ήμουν πρόθυμος να βοηθήσω, βρισκόταν πολύ πιο πριν από την απόφαση της Μαρίας Πολύζου.
Ο Κώστας Σάμιος μέσω του ΔΡΟΜΕΑ είχε προκηρύξει: «Αγώνα Φειδιππίδειου Άθλου» και καλούσε πάντα ενδιαφερόμενο να συμμετάσχει αφού ακολουθήσει ορισμένες προϋποθέσεις και κανονισμούς που αφορούσαν στην διοργάνωση του αγώνα.
Ορισμένοι δρομείς έσπευσαν να δηλώσουν συμμετοχή κατ’ αρχήν και αργότερα ματαίωσαν την απόφαση τους.
Ο αγώνας είχε καθοριστεί να διεξαχθεί από τις 23 έως και τις 27 Αυγούστου 2010.
Δεν έπρεπε κάποιος ή κάποιοι να τιμήσουν το επετειακό 2010;
Πρώτος εγώ έβαλα μπρος τις (σκουριασμένες) μηχανές μου και παρά τα 75 μου χρόνια και τις περιπέτειες μου, βάλθηκα να «γράφω» χιλιόμετρα, με ελαφρό jogging και πολύ βάδισμα από το καλοκαίρι του 2009.
Και ήλθε η Μαρία (στο μουσείο Μαραθωνοδρόμων βρισκόμασταν) να μου εκμυστηρευτεί την απόφαση της. Αναστατώθηκα. «Κορίτσι μου, ξέρεις τι πας να κάνεις;» Αποφασιστικά και κοφτά μου είπε: «Τόχω μέσα στο μυαλό μου, δάσκαλε και δεν μου φεύγει, όσο και αν προσπαθώ, όσο και αν βάζω κάτω την λογική!».
Της είπα ότι θα ήμουνα κοντά της, θα την συμβούλευα, θα την υποστήριζα. «Αλλά, δάσκαλε, δεν θέλω να γίνω υπερμαραθωνοδρόμος και να μπαίνω σε κούρσες υπεραποστάσεων! Τον Φειδιππίδειο Άθλο θέλω να κάνω». Κι ύστερα: «Δάσκαλε, θάθελα να σ’ έχω μαζί μου. Θα με βοηθήσεις;».
«Κορίτσι μου, άφησε με το καλό να περάσει ο καιρός, να βγάλουμε τον χειμώνα, να μπούμε στην άνοιξη, να ετοιμαστούμε κατάλληλα και βλέπουμε….»
«Ξέρεις, δάσκαλε, τι θά´ λεγες να τρέχαμε από τις 9 Αυγούστου μέχρι τις 15 Αυγούστου, της παναγίας, εσύ Παναγιώτης και εγώ Μαρία, στην γιορτή μας!».
Στο μυαλό μου ήλθε η προκήρυξη του Κώστα Σάμιου για τον Φειδιππίδειο Άθλο 23-27 Αυγούστου.
«Μαρία, άφησε να περάσουν οι μήνες, οι διάφοροι αγώνες κι εμείς βλέπουμε. Στις ημερομηνίες θα κολλήσουμε;»
Κάναμε μαζί 2-3 προπονήσεις-βάδισμα στα βουνά της Πεντέλης. Αυτό ήταν. Η Μαρία πολύ απασχολημένη παραμελούσε την προπόνηση. «Πως πας; κάνεις τίποτα;» «Δεν βρίσκω καιρό….»
Στις 12/12/2009 βάδισα στο πανελλήνιο εξάωρο, στο στάδιο Μεγάρων, καλύπτοντας 36 χιλιόμετρα κάτω από πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες. είπα μέσα μου: «Αυτό είναι η αρχή. Δεν θα σταματήσεις να προπονείσαι μέχρι το καλοκαίρι, κάθε μέρα, οποία ώρα μπορείς, όπου κι αν βρίσκεσαι. κι ο Φειδιππίδειος είναι κοντά».
Από τα Μέγαρα ήταν τώρα το ξεκίνημά μου. Από τα Μέγαρα πέρασε ο Φειδιππίδης τότε, από κει πέρασα και εγώ τόσες φορές στο Σπάρταθλο, στο Φειδιππίδειο! «Εμπρός, μην το βάζεις κάτω!».
Βάλθηκα να ανακατεύομαι ενεργά με τους αγώνες, κοντά στους δρομείς, τους συναθλητές μου, κοντά στα παιδιά μου! Δαφνί, Χολαργός, Αγ. Κοσμάς, Φεστιβάλ Υπεραποστάσεων των ημεροδρόμων στο Ελληνικό, Γέρακας, Μαραθώνας Τύμβεια, Μαραθώνας Μιλτειάδειος.
Και για να τελειωσω με τα δικα μου τελος παντων, δεν είναι και του παροντος, παρ’ ότι ειχαν ισχυρη σχεση με το εγχειρημα της Μαρίας Πολύζου, γιατι ημουνα τελικά ο άμεσα συνεκτικός κρίκος της μεγάλης και ηρωικής προσπάθειας της. Κι ενώ ειχα αποφασίσει να διατρέξω ολόκληρη την απόσταση μόνος για μια ακόμη φορά, έκρινα ότι έπρεπε να παραιτηθώ και να σταθώ διπλά στην Μαρία με όλες μου τις δυνάμεις, επειδή καταλάβαινα την τεράστια δυσκολία του εγχειρήματος. Και άπαξ και το αποφάσισα ημουνα υπερβέβαιος για την επιτυχή έκβαση του.
Ενδεχομένως δεν θα το έκαμα αυτό με οποιονδήποτε άλλον ή άλλη δρομέα. Πάνω από όλα βεβαιώθηκα, λογά ιδιότητας και πείρας για τον υψηλό βαθμό και επίπεδο της προσωπικότητας της, του δυνατού μυαλού της και της ψυχοπνευματικής της υπόστασης.
Έτσι φτάσαμε στην Δευτέρα 26/7/2010 το πρωί με την Μαρία να ξεκινά για να διατρέξει «το άγνωστο για αυτήν μονοπάτι των 500 χλμ» με μια ακλόνητη πίστη και μοναδική αποφασιστικότητα, ότι θα πάλευε για το καλύτερο και ότι τελικά θα ήταν η νικήτρια.
Παρά τις συχνές παρεμβάσεις μου για να πέφτουν οι τόνοι της παρόρμησης και του ενθουσιασμού η Μαρία εξακολουθούσε να οραματίζεται, την άφιξη της στην Σπάρτη και το άγγιγμα του Λεωνίδα, την επιστροφή στην ακρόπολη και τον τελικό της στόχο το προσκύνημα στον τύμβο των Αθηναίων μαραθωνομάχων.
Αυτό μπορώ να βεβαιώσω ότι ήταν ένα πρόβλημα μόνιμο για μένα γιατι εγώ ήξερα ενώ εκείνη δεν ήξερε τι την περίμενε και τους τρόπους πώς να διαχειριστεί τον αγώνα της. Δεν είναι καθόλου εύκολο να πείσεις μια πρωταθλήτρια Μαραθωνίου ν’ αλλάξει τακτικές, να υιοθετήσει μια ξένη νοοτροπία, να απογαλακτιστεί έτσι ξαφνικά από την μια στιγμή στην άλλη να μετατραπεί σε υπερμαραθωνοδρόμο.
Πρώτη προσπάθεια μου γύρω στην άνοιξη ήταν να την πείσω να κάνουμε ένα ταξίδι αναγνωριστικό των διαφόρων μερών του Φειδιππίδειου δρόμου, που διέσχιζε πέντε νομούς (και εις το διπλούν!). «Δεν θέλω να δω τίποτα! Έτσι έχω συνηθίσει από τους Μαραθωνίους!»
«Να σ’ αφήσω να τα βγάλεις μόνη σου πέρα…..».
«Ε όχι κι έτσι δάσκαλε…….» έκανε χαμογελώντας.
Λοιπόν, ο πονοκέφαλος μου γινόταν ακόμη πιο έντονος όταν την σκεπτόμουνα, έτσι απροπόνητη και αμάθητη γύρω από υπεραποστάσεις που ήταν.
«Πρόσεχε! μην παρασυρθείς και αρχίσεις να τρέχεις ασταμάτητα!….. Εμείς σαν μαραθωνοδρόμοι το θεωρούμε ντροπή να βαδίζουμε!…Στην περίπτωση σου όμως δεν σηκώνει μαγκιές, τσαμπουκάδες και ηρωικές απονενοημένες προσπάθειες που καταλήγουν σε δυσάρεστες επιπτώσεις. Άκουσε με και συμμορφώσου!».
Έπειτα ερχόταν το θέμα της διατροφής: Τακτικά και από λίγο και οπωσδήποτε πολύ συχνή ενυδάτωση.
«Στο μονοπάτι το ατελείωτο που μπήκες δεν είναι μονό το όραμα του Λεωνίδα, της Ακρόπολης και του Τύμβου. Χρειάζεται τακτική, χρειάζεται στρατηγική». Στις υπεραποστάσεις δεν υπάρχουν αντίπαλοι, υπάρχουν συνάδελφοι που συμπάσχουν, που χαμογελούν, που βοηθούν ο ένας τον άλλον. Είναι ένας κόσμος απόλυτης επικοινωνίας, αλτρουισμού και πλεγματικής ανάτασης. «Εσύ Μαρία έχεις το προνόμιο της πρωτοπόρου γυναίκας, που αγωνίζεται να κατακτήσει κάτι το καινούργιο, μόνη μέσα στο Φειδιππίδειο μονοπάτι της αγωνίας της εγκαρτέρησης, της υπομονής, της επιμονής του θάρρους, της λεβεντιας. Αντίπαλος σου είναι ο εαυτός σου και μη θαρρείς ότι είναι τα βουνά, τα λαγκάδια, ο ήλιος, η παγωνιά. Παλεύεις με τον πόνο, την κόπωση-εξαντλείσαι-λιποθυμάς και ανασταίνεσαι, πολεμάς την εξουθένωση, τον ύπνο κι όμως εκεί!! προχωράς! προχωράς! προχωράς!».
Πέρασε η Μαρία Πολύζου το θησείο, μπήκε στην ιερά οδό, ενώ διπλά της έτρεχε με το ποδήλατο ο Κώστας ο Σάμιος, ο όποιος θα την συνόδευε πάνω εκεί στο Χαϊδάρι και στο Δαφνί. Έβγαλε έτσι τοπ πρώτο δύσκολο κομμάτι και συνέχισε έτσι στον Σκαραμαγκά, στον Ασπρόπυργο στην Ελευσίνα! Η θερμοκρασία ανέβαινε στους 32Ο C. Η Μαρία έπινε τακτικά νερό και έτρεχε, έτρεχε…. Καθόμουνα σε ανάμενα κάρβουνα. «Μαρία, κόψε ρυθμό και κάνε εναλλάξ περπατο-τρέξιμο» Είχε αγνοήσει εντελώς το πλάνο που είχαμε καταστρώσει… Μαραθωνοδρόμος γαρ! Στα Μέγαρα τελικά έφρασε στον μισό χρόνο από εκείνον που έλεγαν τα χαρτιά μας αφού σκούπισε Ναυπηγεία, Καστρόπυργο, Νέα Πέραμο….
Ανάπαυση στα Μέγαρα, εκεί στον ελαιώνα όπου στήνεται ο σταθμός του Σπάταλου. στο 40Ο χλμ.
Παίρνω το στυλό μου και γράφω πάνω στον ευκάλυπτο:
• «Το χρέος μιας αρχής θρυλικής» Φειδιππίδης
• «Η κατάθεση της ψυχής» Σπαρταθλητής
Έτσι για να τιμήσω τον ήρωα και τους σύγχρονους δρομείς Υπεραποστάσεων.
Μετά την ανάπαυση η Μαρία σαν να μου φάνηκε ότι έβαλε μυαλό. Βγήκε στο λιοπύρι και εφάρμοσε μια τακτική που με ικανοποιούσε: Βάδισμα-τρέξιμο, βάδισμα-τρέξιμο.
Γελώντας έβγαλα το κεφάλι απ το παράθυρο και αντί να την μαλώσω για την ανοησία των πρώτων 40 χλμ της είπα: «Σαν σ’ αρέσει κυρά Μάρω τρέξε ως του ισθμού τον φάρο!» Το πάθημα-μάθημα. Αργά το βράδυ φτάσαμε στον ισθμό όπου και «στρατοπεδεύσαμε» για λίγο ύπνο δίπλα στα φαγάδικα.
Δοκίμασε η Μαρία ένα σουβλάκι, ήπιε λίγη μπύρα και έφαγε με βουλιμία ρύζι και τηγανητό βακαλάο πούχε φτιάξει η γυναίκα μου. Δοκιμασμένο μενού.
Προτού ξημερώσει είμαστε στον δρόμο για εξαμίλια.
Φρέσκια η Μαρία και ανανεωμένη με περισσότερη γνώση και σοφία. Κάποιες ψιλοενοχλήσεις που είχε στη φτέρνα από μια μικρή φουσκάλα στους Αγ. Θεοδώρους, κατέληξαν στην απόφαση μας να αλλάξουμε κάλτσες και να βάλουμε ανυψωτικούς πάτους.
Πάντως είναι αλήθεια ότι έφτασε το βράδυ στον ισθμό κουρασμένη πράγμα που δεν μ’ ανησύχησε ιδιαίτερα. Για πρώτη φορά είχε καλύψει 80 χλμ στη ζωή της – δυο μαραθώνιους!
«Κάθε μέτρο που διαβαίνω δάσκαλε, είναι και ατομικό μου ρεκόρ» έλεγε χαμογελώντας. «Τώρα σε θέλω να κάμεις μια παλικαριά» της είπα. «Αφού εφάρμοσες το περπατο-τρέξιμο να εφαρμόσεις και την τακτική της συχνής διατροφής: Ένα μπισκότο, αργότερα ένα χουρμά, πιο μετά λίγες σταφίδες, ένα κρακεράκι, ύστερα ένα κομμάτι πορτοκαλί, κάτι που να κρατάει το στομάχι σου απασχολημένο, να´ χεις ενέργεια και φυσικά υγρά, πολλά υγρά».
Μπήκαμε στην Τρίτη 27/7 και ο ήλιος μας βρήκε γύρω στο μεσημέρι να παλεύουμε τους λόφους. Και τι λόφους! Στο χιλιομόδι, Αγ. Βασίλειο, Κλεωνές. Ένα τηλεοπτικό συνεργείο βρήκε την Μαρία στις πιο απότομες ανηφόρες. Από τον Αγ. Βασίλειο είχε προνοήσει να δέσει τα γόνατα της με επιδέσμους.
«Μπράβο Μαρία, μαθαίνεις να αμύνεσαι και να προλαβαίνεις τις κακές στιγμές»
Δύσκολη διαδρομή, εξουθενωτική. Εδώ καταφθάνουν οι φίλοι συναθλητές με τις γυναίκες τους από το Αργός. Χειροκροτήματα, ξεσηκώνουν το χωριό. Η κάμερα καταγράφει σκηνές. Η Ε.Ο.Σ.Λ.Μ.Α.-Υ είναι εδώ. «Είχε γούστο να θέλεις να φτιάξεις λίγο τα μέλια σου, για χάρη της τηλεόρασης! Άφησε στο κεφάλι σου το καπέλο γιατι ο ήλιος δεν αστειεύεται!» Γελάσει η Μαρία. Πάντα γελάσει.
Είναι αισιόδοξη, δυνατή, αυτοσυγκεντρωμένη. Μέχρι την Νεμέα, έχουν φτάσει και οι φίλοι από το Μαλανδρένι. «Θα φτάσετε μέχρι το χωριό μας;» «Εκεί σκοπεύουμε να σταματήσουμε για λίγο τα μεσάνυχτα» Ευθύς το ζευγάρι Κυριακόπουλοι μαζί με τον Παναγιώτη το γυιό τους φεύγουν για να ετοιμάσουν μακαρονάδα και κοτόπουλο για μας!
Ξημέρωμα τετάρτης 28/7 η πορεία από Μαλανδρένι Λύρεια, Καπαρέλι, Κορδέλες Αρτεμισίου, βάση βουνού. Τρομάξαμε να βρούμε το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή κι από κει στο Σάγκα της Μαντινείας. Εκεί πάνω γίνονται έργα, ανοίγουν δρόμους στο βουνό. Διαφορά θερμοκρασίας αισθητή από την Αργολίδα στην Αρκαδία. Με ευχέρεια συγκριτικά καλή η Μαρία σκαρφαλώνει το βουνό και κατεβαίνει στο Σάγκα όπου κάνει ολιγόλεπτη στάση για φαγητό. Σε πολύ καλή κατάσταση προχωρεί με κατεύθυνση την Τρίπολη. Η τροχαία με τα περιπολικά της κάνει στο ακέραιο το καθήκον της. Από την Ακρόπολη βρίσκεται πίσω από την Μαρία. Ακολουθεί ανελλιπώς μέχρι τα σύνορα της Αττικής και μετά παραδίδει στην τροχαία Κορινθίας. Από κει και πέρα αναλαμβάνει η τροχαία Αργολίδας και τώρα είναι η σειρά της τροχαίας Αρκαδίας. Συνεπέστατοι οι αστυνομικοί επιτελούν τεράστιο έργο για την εξασφάλιση της αξιοπιστίας του αγώνα της Μαρίας.
Και μάλιστα στις περιοχές αλλαγής φρουράς το περιπολικό περιμένει μισή ώρα νωρίτερα από την άφιξη μας στο συγκεκριμένο σημείο.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, ένα εύγε και την ευγνωμοσύνη μας προς τους φρουρούς μας αστυνομικούς.
Κάτι που δεν ταιριάζει στη Μαρία και αδυναμία να το εφαρμόσει είναι το τρέξιμο ολόκληρα τα βράδια.
Είναι μεγάλη ευκαιρεία να καλύψει χιλιόμετρα με την δροσιά, αντί να σιγοψήνεται μέσα στην κάψα του μεσημεριού.
Βραδιάσαμε στο Αλεποχώρι αφού περάσαμε από Τρίπολη, Τεγέα, Μανθυρέα. Η Μαρία δεν προστατεύεται με κάποια φόρμα. Όσο βραδιάζει η ψύχρα μεγαλώνει και κρυολογεί, αρπάζει συνάχι. Πέφτει και η απόδοση της.
Η αναχώρηση γίνεται 4 το πρωί πέμπτης 29/7.
Παρατηρούμε ότι κάθε βράδυ από τις 8 και μετά η απόδοση της πέφτει κατακόρυφα και φθίνει στο σταθμευμένο, για την νύχτα, τροχόσπιτο σε κακή κατάσταση. Ο ήλιος και η υγρασία την ταλαιπωρούν αφάνταστα. Τρώει εδώ στο Αλεποχώρι, μετά βίας, ενώ ο Τόλης, ο άνδρας της την περιποιείται όπως μπορεί με εντριβές και μασάζ. Ήδη έχουμε υπερβεί το 200ό χλμ. Η απόσταση είναι αφόρητα μεγάλη για να αντέξει η μαραθωνοδρόμος Μαρία. Τα πόδια της δεν την κρατούν, το μυοσκελετικό διαμαρτύρεται. Ο ύπνος της λείπει τρομερά γιατί υπάρχει υπερένταση. Έχει επί πλέον και λιποθυμικές τάσεις. Την πιέζουμε να φάει πολύ και με το ζόρι, για να ανακτήσει δυνάμεις και ενέργεια. Είναι η κρίσιμη νύχτα πριν κατεβούμε στη Σπάρτη το επόμενο πρωί. Και μόνο η σκέψη αυτή της δίνει κουράγιο. Η Σπάρτη, ο Λεωνίδας.
Κάνουμε ότι μπορούμε για να την τονώσουμε. προσπαθεί και εκείνη με τον τρόπο της. Δεν γκρινιάζει, ποτέ δεν το έκαμε, χαμογελάσει και καρτερεί. Τα αστεία δεν παύουν, τα ανέκδοτα και τα τραγούδια το ίδιο!! Με πειράζει εκείνη: «Δάσκαλε, όποτε σε βλέπω όλο τρως κάτι, δεν σταματάς!!». «Μαρία μου, αφού δεν τρως εσύ, τρώγω εγώ και χτυπάω την αγωνία μου. Έτσι έχω συνηθίσει στις υπεραποστάσεις αλλά και στον Μαραθώνιο. Βάζω μπουκιές ψωμί στα τσεπάκια και τρώγω μόλις δω ότι πέφτω.
Μια φορά την πάτησα στο Σπάρταθλον `85. Από την μεγάλη φόρμα μου και την σιγουριά μου υπερεκτίμησα τις δυνάμεις μου και έπινα μόνο υγρά για 195 χλμ!!! μέχρι την Τεγέα. Κι όταν πήγα να φάω κάτι ήταν αργά πια. Το στομάχι μου δεν δεχόταν τίποτα κι άρχισα τους εμετούς. Στη Μανθυρέα (200 χλμ) έπεσα κάτω με πίεση 4 με 6 και χρειάστηκα 2½ ώρες για να συνέλθω. Έχασα τότε σίγουρα το βάθρο!!!
Γι’ αυτό Μαρία σου λέω: Τρώγε, τρώγε να πάρεις δυνάμεις!!».
Ο Ταΰγετος και ο Πάρνωνας υψώνονται τώρα πια επιβλητικά. Τα τελευταία υψώματα έκρυβαν από την αγωνιώδη ματιά μας τη Σπάρτη, του πρώτου οράματος της Μαρίας.
Με καινούργιες δυνάμεις και πίστη ακλόνητη, η Μαρία προχωρούσε στους Βουτιάνους. Επί τέλους φάνηκε η πόλη και η Μαρία βάλθηκε να την φτάσει. Οι κορδέλες στον κλαδά φαίνονταν σαν παιχνίδι για τα φτερωτά πόδια της Μαρίας. Η Κοκκινόραχη, ο Ευρώτας! Μπήκε στην Σπάρτη με τον αέρα της θριαμβεύτριας. Εμείς με το τροχόσπιτο τρέξαμε από σύντομο δρόμο στον Λεωνίδα. Σταθήκαμε ο Τόλης και εγώ, στο τελευταίο μαρμάρινο σκαλοπάτι. Εκεί ήταν κι ο Δήμαρχος με συμβούλους του και ορισμένοι φίλαθλοι, όχι πολλοί όμως, κάμερες και δυο δημοσιογράφοι. Προλάβαμε να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες. Η Μαρία φάνηκε στο τέλος του δρόμου με το περιπολικό πίσω της. Κρατούσε την Ελληνική σημαία. Με σίγουρους διασκελισμούς έφρασε στα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Τα ανέβηκε ένα-ένα και δυο βήματα μπροστά από τον Λεωνίδα, ξέσπασε σε λυγμούς. Προχώρησε λίγο ακόμα, υποκλίθηκε ανέβηκε στο σκαλί και φίλησε τα πόδια του Λεωνίδα! Αυτό ήταν! Έμεινε εκεί γαντζωμένη αρκετή ώρα. Τα αναφιλητά συγκλόνιζαν το κορμί της.
Η συγκίνηση διάχυτη σε μας.
Έφερα σκηνές από τα Σπάρταθλά μου, από τον Φειδιππίδειο μου, μπροστά στα μάτια μου. Δάκρυσα.
Ειπώθηκαν λογύδρια, εκ μέρους του Δήμαρχου και της Μαρίας. Απήγγειλα το ποιηματάκι μου από τον Σπάρταθλον μου του 1987:
Σπάρτη μας πόλη ένδοξη
της χώρας μας καμάρι
Απ’ την Αθήνα τρέξαμε
για μιας Ελιάς κλωνάρι ._
Η Σπάρτη λουζόταν στον ιδρώτα. Υψηλή θερμοκρασία και υγρασία. Αποφασίσαμε να φύγουμε το συντομότερο δυνατόν, να ανέβουμε στα υψώματα των Βοτάνων και εκεί να αναπαυτεί η Μαρία για λίγο. Σημειώνω στο μπλοκάκι μου «αιμορραγία μύτης». Ρίχνουμε κρύα νερά στο κεφάλι της, βάζουμε παγάκια, ευτυχώς είναι κάτι το ασήμαντο. Το σκαρί της Μαρίας δεν λυγίζει από τέτοια πράγματα. Αλύγιστη προχωράει, πολεμώντας τις «θανατηφόρες» ανηφόρες. Είχα γράψει στο οδοιπορικό μου του Φειδιππίδειου το 1992: «….ανεβαίνεις, ανεβαίνεις, σκαρφαλώνεις επί 40 τόσα χιλιόμετρα από τη Σπάρτη μέχρι την Μανθυρέα και έχεις την εντύπωση ότι σε έχουν ρίξει μέσα στον Καιάδα και αγωνίζεσαι να βγεις, να γλυτώσεις!»
Πολύωρο ταξίδι της Μαρίας εκεί πέρα, στις ερημιές. Ούτε ένα σπίτι, ούτε ένας οικισμός, άγρια φύση και μόνο φύση. Οι λόφοι του Ταΰγετου και του Πάρνωνα καβάλα ο ένας πάνω στον άλλο φτιάχνουν απόρθητα τείχη για το κάστρο που λέγεται Σπάρτη. Πώς να τολμήσει να τα παραβιάσει ο εχθρός.!
Συχνά πυκνά ο Τόλης και εγώ πιάνουμε συζήτηση; «Για έλα στη θέση του ήρωα Φειδιππίδη και των συμπατριωτών του Αθηναίων». Οι μυριάδες Ασιάτες εισβολείς στην Αττική γη απειλούσαν με αφανισμό την Αθήνα. Ποια τύχη θα’ χαν και οι άλλες πόλεις της Ελλάδας; Ταμπουρωμένοι στα υψώματα του μαραθωνίου κάμπου, οι ολιγάριθμοι αντρειωμένοι στις στιγμές που ο ημεροδρόμος έτρεχε προς την Σπάρτη με αγωνία. Άραγε θά’ βλεπε την Αθήνα όπως την είχε αφήσει ή θα ατένιζε ρημάδια και στάχτες, με την επιστροφή του; Ποια ποτάμια συναισθημάτων τον πλημμύριζαν στον «πηγαιμό» που τον έσπρωχναν να φτάσει μια ώρα αρχύτερα στη Σπάρτη; Και ποια φουρτουνιασμένα πέλαγα πήγαιναν να τον πνίξουν, στον καιάδα του γυρισμού καθώς «κόμιζε την αρνητική απάντηση των Σπαρτιατών»! «Ω! Θεοί, βοηθήστε με να επιζήσω απ’ αυτό το μαρτύριο του γυρισμού! Δώστε δύναμη στα τσακισμένα φτερά του απελπισμένου γυρισμού μου!».
Η Μαρία προχωράει με μικρό, κουρασμένο διασκελισμό. Είναι κατάκοπη. Να βγούμε στο Αλεποχώρι και να σταματήσουμε. Νυχτώνει.
Λίγο πιο πριν με το γέρμα του ήλιου δοκιμάσαμε μια λαχτάρα στις κορδέλες των Βουτιάνων. Ένα αυτοκίνητο, ξέφυγε στην στροφή, κατεβαίνοντας κι έπεσε πάνω σε ένα άλλο που ανέβαινε ξυστά. Η σύγκρουση έκανε τ’ αμάξια να γυρίσουν σαν σβούρες. Το ένα να πέσει στο χαντάκι και το άλλο να σταθεί μεσοδρομίς 50 μέτρα από το τροχόσπιτο μας που ανέβαινε σιγά-σιγά κι ενώ η Μαρία ακλουθούσε 100 μέτρα πιο πίσω με την ακολουθία του περιπολικού! Μια ρόδα ξεκόλλησε από το ένα αμάξι και άρχισε ένα τρελό ζίγκ-ζάγκ πάνω στην άσφαλτο, πριν καταλήξει στο απέναντι χαντάκι. Τύχη βουνό!
Με κόπο μεγάλο αλλά με ηθικό ασύγκριτο η Μαρία σκαρφάλωσε τελικά στο Αλεποχώρι κι όταν σταματήσαμε στο parking του εστιατορίου, αποκαμωμένη λιποθύμησε στα χέρια μας. Γρήγορα την ξαπλώσαμε στο κρεβάτι της. Ο Τόλης τα είχε χαμένα, της έκανε εντριβές με οινόπνευμα, την κουκούλωσε για να συνέλκει. Λίγες στιγμές πέρασαν κι ο γερόλυκος Φύλακας-Άγγελος της είδε ένα μουτράκι να ξεπροβάλει από την άκρη του παπλώματος.
«Είμαι καλά! και συνεχίζουμε!» είπε με χαμόγελο. «Φειδιππιάδα μου εσύ!» σιγοψιθύρισα με μια ανατριχίλα.
«Θα φας καλά, θα ξεκουραστείς και με τις πρώτες πρωινές ώρες θα πάμε να πάρουμε την Τριπολιτσά κι ύστερα το Αρτεμίσιο….» κι’ εκείνη συμπλήρωσε «κι’ ύστερα την Νεμέα! Δάσκαλε, το κατάλαβες? Γυρίζουμε, Είμαστε κοντά στην ακρόπολη και στον Μαραθώνα!»
Η δύναμη της πίστης ,το μεγαλείο της ψυχής που συντρίβουν «το αδύνατον», το «ακατόρθωτο». Δεν υπάρχει «δεν μπορώ», υπάρχει «θα προσπαθήσω να το πετύχω»!
Με πέλματα γεμάτα φουσκάλες, πήραμε τα μέτρα μας και ξεκινήσαμε 4 το πρωί (μέσα στα σκοτάδια βεβαίως, στην υγρασία και στην παγωνιά). Ο αστυνομικός στο περιπολικό (ο κύριος Κώστας) άγρυπνος φρουρός «τι κορίτσι είναι αυτό! τι ψυχάρα! τι Ελληνάρα!». Πηγαίνω κοντά της κουκουλωμένος και εγώ. «Τα πρωινά μου χιλιόμετρα Μαράκι». «Δάσκαλε, δεν είμαι και τόσο καλά, Έχω πυρετό αλλά μην λες τίποτα στον Τόλη, πήρα ασπιρίνες». Συνεπώς τώρα ο δρόμος από Μανθυρέα προς Τρίπολη. Η Μαρία παλεύει το κάθε μέτρο, ωστόσο φαίνεται καταβεβλημένη. Όσα αποθέματα της απομένουν τα εξαντλεί, μέχρι που φθάσαμε στην Τρίπολη, στο στάδιο απ’ έξω και σταματήσαμε. «Το παιδί δεν είναι καλά» μου ψιθυρίζει ο κύριος Κώστας ο αστυνομικός. Τρέχω σένα φαρμακείο, παίρνω κάποιο σιρόπι, αλμόρες για το κάλιο, νάτριο και ντεπό. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, ξέρω απ’ αυτά. Χρειαζόμαστε ψυχραιμία, υπομονή και η Μαρία θα επανέλθει. Δεν είναι όποια και όποια η Μαρία. Έχει την στόφα της πρωταθλήτριας. Σκληρό καρύδι, χαλκέντερη, σκληροτράχηλη. Έτσι εγώ την χαρακτηρίζω. «Η ψυχή δεν έχει φύλο». Ο πυρετός ανεβαίνει στο 38,6. Ντεπόν να σπάσουμε το κρυολόγημα. Εντριβές και φαγητό, φαγητό με το ζόρι. «Βαλε πρωτεΐνες μέσα σου για δύναμη και υδατάνθρακες για ενέργεια».
Είναι πολύ δύσκολη η Παρασκευή 30/7.
Και ενόψει έχουμε το Αρτεμίσιο!!!
Ξεκινάμε μεσ’ το καταμεσήμερο για Νεστάνη πρώτα και ύστερα για Σάγκα. Στη Νεστάνη φθάνει η Μαρία στο αποκορύφωμα της κρίσης. Ξανά λιποθυμάει. Ξαπλώνει. Πίνει πολλά υγρά. Ιδρώνει, ξεϊδρώνει. Το στρώμα και το πάπλωμα είναι βρεγμένα, μούσκεμα. Ξαπλωμένη εκεί στη γέφυρα της Νεστάνης κρύβεται και από εμένα! Μαθαίνω αργότερα τον κίνδυνο που πέρασε και τον άντεξε μόνη της. Το κεφάλι της άδειαζε, η καρδιά της χτυπούσε περίεργα, φτερούγιζε και ύστερα άρχιζαν οι χτύποι….Ένοιωθε, να σβύνει!….Ο κίνδυνος για μια ανακοπή ορατός. Αλλά μόνο για την ηρωική Μαρία. Ο Τόλης και εγώ δεν ξέραμε τίποτα. Κρυβόταν. Έφτασαν στιγμές που θα καλούσε σε βοήθεια «Τρέξτε με στο νοσοκομείο!» μου είπε πολύ αργότερα όταν ξεπέρασε τελικά την κρίση. Τα χρειάστηκα και εγώ τότε! «Τι κάνει η απερίσκεπτη αλλά παράτολμη Μαρία!» Έβαζε σε κίνδυνο την υγεία της, Κι’ αυτή τη ζωή της ακόμα. Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. Όποιος αψηφά την υπεραπόσταση, το πληρώνει ακριβά. Εγώ επειδή ήξερα (και δυστυχώς δεν μπόρεσα να το μεταβιβάσω στην ξεροκέφαλη Μαρία τελικά) έκαμα εντατική προπόνηση μηνών με πολλά-πολλά χιλιόμετρα για να μπορέσω να φέρω τον οργανισμό μου προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις του Φειδιππίδειου που ήθελα να ξανακάνω! Στην 3η ηλικία πλέον έφτασα τελικά να καλύψω Ιούνιο-Ιούλιο 1000χλμ. Για χάρη της Μαρίας, ματαίωσα το εγχείρημα μου. Και να ξέρετε: Με τα ψέματα δεν τρέχουνε υπεραποστάσεις. Υπάρχει συνδυασμός σωματικών και ψυχοπνευματικών δυνάμεων επίσης.
Όταν τελικά ξεκίνησε για Σάγκα η Μαρία είχε συνέλθει. Ωστόσο ο κίνδυνος για την υγεία της δεν είχε πάψει να υπάρχει. Το Αρτεμίσιο την περίμενε. Η λέξη «αυταπάρνηση» ίσως είναι μικρή, για να ταιριάξει στην ριψοκίνδυνη Μαρία. Κι’ όμως τα ξεπέρασε όλα και το πρόβλημα της και το Αρτεμίσιο. Χλωμή και εξουθενωμένη έφρασε στην βάση του βουνού στη γέφυρα. Εκεί στρατοπεδεύαμε για το βράδυ. Κατέφθασαν με ζεστά φαγητά η οικογένεια Κυριακόπουλου από το Μαλανδρένι. Κι ενώ η Μαρία έφαγε και πήγε για ύπνο εμείς το «τσούξαμε» λιγάκι με κρασί κόκκινο βιολογικό.
Ξημέρωμα εκκίνησε η Μαρία από τα Ριζά του Αρτεμισίου, ανανεωμένη, δυνατή αισιόδοξη. Το μυαλό καθοδηγούσε το σώμα. Για να φθάσεις στα άκρα, στα όρια σου, πρέπει να’ χεις άντερα, για να τα υπερβείς πρέπει να επιστρατεύσεις τις κρυφές σου δυνάμεις. Και τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Άλλα 200χλμ. μείναμε. Κουράγιο Μαρία. Δεν έχει καμμιά σημασία πότε θα φθάσει στον Μαραθώνα, πάντως «όχι την Κυριακή 1/8 στις……8 το βράδυ» όπως άστοχα είχε προβλεφθεί. Πέφτουμε έξω προς το παρόν κατά μια ημέρα. Εγώ τα είπα, εγώ τ’ άκουσα κατά τον σχεδιασμό. Ο Τόλης οδηγεί προς Καπαρέλι στις κορδέλες, τα συζητάμε αυτά, συμφωνεί, ενώ εγώ χτυπάω με δύναμη το χέρι στο μπράτσο του καθίσματος….. «Που να πάρει η οργή!……»
Είναι Σάββατο 31/7 και η Μαρία εύθυμη, ζωηρή κατεβαίνει προς Καπαρέλι, Λύρεια, Μαλανδρένι. Ζεστή η μέρα με 34ο C στην αρχή και με 37ο C στη Νεμέα και Κλεονές. 7:30 ώρες πορείας σερί. «Μπράβο σου και όπως είπαμε, τακτική, διατροφή και ενυδάτωση. Τώρα φέρεσαι σαν μεσοδρομίς. Καλωσόρισες στις τάξεις μας!». Στο Χιλιομόδι το ηθικό της στα ύψη, Προχωρεί δυναμικά και με μένα δίπλα της τραγουδάει σαν σε παρέλαση «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμμιά….». Κάνω και εγώ τα ίδια. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια των δυο αστυνομικών-συνοδών μας. «Τι κρύβει η ψυχή του ανθρώπου!» «Πάντως εμένα να μου έδιναν εκατομμύρια ευρώ δεν θα το έκανα!» σχολίασε ο ένας.
«….Για την μεγάλη ιδέα και για μιας ελιάς κλωνάρι φιλέ μου!!!» αντέτεινα εγώ. Λίγο πιο κάτω παίρνει το μάτι μου και μια αλεπού που’ χει βγει από τις συστάδες των θάμνων και των δένδρων, πάνω στο οδόστρωμα και κοιτάζει ερευνητικά πέρα-δώθε. «Μαρία η συνονόματη σου, σε χαιρετάει!».
Στα Εξαμίλια φθάνουμε το βράδυ και παρκάρουμε σε ένα οικόπεδο για λίγες ώρες ανάπαυσης. Η Μαρία τρώει μπιφτέκι από την ταβέρνα παραδίπλα. Βρίσκεται για πρώτη φορά σε πολύ καλή κατάσταση, ύστερα από την περιπέτεια που δοκίμασε. Το βράδυ ζεστό με 30οC.
Και για πρώτη φορά κοιμήθηκε καλά κι ο Τόλης κι εγώ τα ιδία και μάλιστα είδαμε και όνειρο. Είδαμε τον Ισθμό να μας υποδέχεται και είχαμε μια παράξενη πορεία: Πετούσαμε προς τους Αγίους Θεοδώρους, την Κινέττα, τα Μέγαρα, τη Νέα Πέραμο, αφήναμε πίσω Λουτρόπυργο, ναυπηγεία, μπαίναμε στην Ελευσίνα με τα μυστήρια της και αντλήσαμε δυνάμεις και από τον ατελείωτο δρόμο με τα χιλιάδες αυτοκίνητα διπλά μας ,τον Ασπρόπυργο, τον Σκαραμαγκά, το Δαφνί, το Χαϊδάρι, το Αιγάλεω, ατενίζαμε το αιώνιο αστέρι της Αθήνας, την Ακρόπολη!
Δεν είμαστε μόνοι μας όπως τόσες μέρες πριν, μαζί με την Μαρία μας, του πιο γλυκού ονείρου φτερούγιζαν ο Γιώργος ο Μιχαλόπουλος, η Κίρκη η Κουβαρά, ο Γιώργος ο Διαμαντής, ο Γιώργος ο Χατζηαγγέλου, ο Κώστας ο Τσαγκαράκης κι άλλοι συναθλητές-αδέλφια μας.
Συνεχείς οι ηλεκτρικές εκκενώσεις, οι ανατριχίλες, τα δάκρυα.
«Μαρία της τόλμης , της αυταπάρνησης, του θάρρους, της ρωμιοσύνης, ανοίγεις νέους δρόμους, γκρεμίζεις τείχη που εμπόδιζαν (όπως είπε και ο Γιώργος ο φίλος μας) έτσι απλά, ανυποψίαστα, καθαρά, δυναμικά, Ελληνικά»
Από τις 4 το πρωί, από Εξαμίλια, με ζέστη και υψηλή υγρασία, διάβηκε τον Ισθμό, ασταμάτητη πορεία μέχρι τα Μέγαρα. Στάση για ανάπαυση και φαγητό και έπειτα στην Ελευσίνα όπου «ξύπνησε» η Μαραθωνοδρόμος μέσα της και άρχισε να τρέχει. Διανύουμε το υπόλοιπο της Κυριακής 1/8 μέχρι τις 11 το βράδυ, οπότε η Μαρία φθάνει στην Ακρόπολη, με δόξα και τιμή. Συγκινητική η υποδοχή από συναθλητές, φίλους και φιλάθλους.
Αύριο είναι η τελευταία μέρα, της μακράς πορείας, προς Τύμβο Μαραθώνα. Ένα 40αρι έμεινε ακόμα, το 13ο για να ολοκληρωθεί το εγχείρημα της Μαρίας.
Ξεκίνησε πρωί της Δευτέρας 2/8 από το Καλλιμάρμαρο με πορεία προς το Μαραθώνα πάνω στην κλασική διαδρομή. Κάπου εκεί στο Σταυρό της προσφέρω κουρκουμπίνια για να γιορτάσουμε τη νίκη της. «Δάσκαλε, γιατί τά έκρυβες τόσο καιρό?» με ρώτησε κι εγώ της είπα ότι τώρα ήταν ο κατάλληλος καιρός.
Το δειλινό ώρα 8 έπεσε η αυλαία του τεράστιου αγώνα της με τον τερματισμό της, στο Τύμβο με πολύ κόσμο που της έκαμε αποθεωτική υποδοχή.
Ο Φειδιππίδειος της Μαρίας Πολύζου, πέρασε στην ιστορία.
Αφήστε τις δικαιολογίες και ξεκινήστε το τρέξιμο
Θέλετε να ξεκινήσετε να ασκείστε και έχετε ακόμα ενδοιασμούς? Το τρέξιμο σας φαίνεται δύσκολο? Αν δεν θέλετε να κάνετε κάτι, πάντα υπάρχουν πολλές δικαιολογίες. Εμείς απαντάμε στις έξι πιο χαρακτηριστικές που συναντάμε για όσους δεν έχουν όρεξη να τρέξουν καθόλου. Αν πραγματικά θέλετε να κάνετε κάτι καλό για τον εαυτό σας δεν μπορεί να σας στέκονται εμπόδιο τέτοιοι λόγοι. Οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο, προφανώς και ήδη τρέχετε συστηματικά, όμως ακόμα κι έτσι ίσως βρείτε μερικές καλές απαντήσεις όταν οι φίλοι σας προτάξουν τέτοια επιχειρήματα. Τουλάχιστον έτσι, ίσως να το ξανασκεφτούν.
«Δεν έχω καλή φυσική κατάσταση, καπνίζω, έχω πολλά παραπάνω κιλά και δεν έχω ξανατρέξει στο παρελθόν»
Έτσι ήταν πριν από εσάς εκατομμύρια άνθρωποι και ακριβώς για αυτούς τους λόγους που δυσκολεύουν το τρέξιμο ξεκίνησαν να τρέχουν. Ίσως σας φαίνεται αδύνατο τώρα, όμως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Πάρτε την απόφαση, αφήστε την καθιστική ζωή, και μπείτε στο πνεύμα της κίνησης με πρόγραμμα και υπομονή. Αργά ή γρήγορα θα δείτε θεαματικές θετικές αλλαγές στη φυσική σας κατάσταση και όχι μόνο.
«Πρέπει να επισκεφτώ τον γιατρό πριν»
Όχι απαραίτητα. Βεβαίως είναι καλό ένα τσεκ-απ πριν από την έναρξη μιας συστηματικής φυσικής δραστηριότητας, όμως βάση των ιατρικών οδηγιών δεν είναι υποχρεωτικό για άτομα κάτω των 45 ετών χωρίς βεβαρημένο ιατρικό παρελθόν.
«Δεν έχω χρόνο»
Κανείς δεν έχει χρόνο να διαθέσει για πράγματα που δεν θέλει να κάνει. Όμως αν πραγματικά το θέλετε σίγουρα θα βρείτε τον απαραίτητο χρόνο. Άλλωστε για αρχή δεν θα χρειαστεί να διαθέσετε πάνω από 2,5 ώρες την εβδομάδα. Ειδικά αν αναλογιστείτε τα τεράστια οφέλη υγείας που θα αποκομίσετε από 5 30λεπτα με περπάτημα/τρέξιμο την εβδομάδα, θα καταλάβετε πως αξίζει τουλάχιστον να προσπαθήσετε να βάλετε την άσκηση στο ημερήσιο πρόγραμμα σας.
«Κάποτε είχα προσπαθήσει να ξεκινήσω αλλά δεν κόλλησα ποτέ»
Το να εγκαταλείπουμε μια προσπάθεια συμβαίνει. Επίσης συμβαίνει να προσπαθούμε ξανά και ξανά αν θέλουμε να πετύχουμε κάτι. Σημασία έχει να υπάρχει το κίνητρο και η διάθεση για προσπάθεια. Μην ξεχνάτε πως μερικές χαμένες προπονήσεις δεν φέρνουν το τέλος της προσπάθειας και δεν πρέπει να σας παίρνουν από κάτω. Άλλωστε η αποχή και η ξεκούραση είναι μέσα στο πρόγραμμα. Βέβαια, όταν αυτή διαρκεί μήνες ή χρόνια τότε δυσκολεύουν τα πράγματα, όμως ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή.
«Φοβάμαι πως θα τραυματιστώ και θα πρέπει να σταματήσω έτσι κι αλλιώς»
Οι τραυματισμοί συμβαίνουν στον αθλητισμό, όπως κάλλιστα συμβαίνουν οπουδήποτε. Άλλωστε τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται μέσα στο σπίτι μας όπου και είμαστε λιγότερο προσεκτικοί. Στον αθλητισμό μπορεί να υποβάλλουμε το σώμα μας σε καταπονήσεις όμως προσέχουμε περισσότερο. Οι πόνοι σε μύες και συνδέσμους είναι συχνό φαινόμενο στους συστηματικούς δρομείς όμως οι περισσότεροι εντάσσονται στη φυσιολογική διαδικασία βελτίωσης της φυσικής μας κατάστασης και με τη σωστή αποκατάσταση φεύγουν. Αν δεν υποβάλλεται τον οργανισμός σας σε μεγάλες καταπονήσεις δεν θα πρέπει να ανησυχείτε.
«Δεν μου περισσεύουν χρήματα για να ασχοληθώ με τον αθλητισμό»
Εν μέσω οικονομική κρίσης που περνάει η Ελλάδα αυτό δυστυχώς θα το ακούμε όλο και πιο συχνά από εδώ και πέρα. Πάραυτα το τρέξιμο είναι άθλημα του λαού. Δεν χρειάζεται να ξοδευτείτε ιδιαίτερα για να ξεκινήσετε. Αρκεί ένα ζευγάρι σωστά παπούτσια και το «σωστό» δεν είναι πάντα και ακριβό. Άλλωστε για να κάνετε τα πρώτα βήματα μακριά από τον καναπέ, αρκούν και τα παλιά σας αθλητικά παπούτσια. Με τον καιρό θα κρίνετε κι αν αξίζει να επενδύσετε μερικά χρήματα σε καινούρια παπούτσια. Βέβαια, σχεδόν όλοι όσοι ασχολούνται συστηματικά ξέρουν πως αξίζει και με το παραπάνω αυτή η επένδυση και στο κάτω-κάτω ακόμα και σ’ αυτούς τους δύσκολα οικονομικά καιρούς, το τρέξιμο μπορεί να προσφέρει μια διέξοδο.
* Έχετε ακούσει κι άλλες παρόμοιες δικαιολογίες από τους φίλους σας? Προσθέστε τις στα σχόλια μαζί με τη δική σας απάντηση!
View more by category: Προπόνηση (48), Υγεία και ευεξία (26), Διατροφή (23), Ιστορικά Θέματα (17), Φυσική Κατάσταση (15), Επικαιρότητα (14), Σκέψεις (11), Συμβουλή (6), Μικρές Ιστορίες (5), Χωρίς κατηγορία (4). .
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.